woensdag 28 augustus, Tso Moriri naar Leh
28 Augustus 2013 | India, Delhi
woensdag 28 augustus, Tso Moriri naar Leh
Renée had gelukkig goed geslapen, ik niet, merk toch dat de hoogte parten speelt, steeds het gevoel na een tiental ademhalingen dat je er één te kort komt. Overdag merk je dat niet maar in bed wel. Gelukkig ging om 5.55 uur de wekker. Was erg bewolkt dus geen mooie zonsopgang te zien; helaas hier waren we wel voor gekomen. De douche zou warm water moeten geven maar het bleef bij erg lauw water. Geen douche maar aan de kraan onder de douche. Om 6.30 uur weer in de tent, wij waren de enige. Toast met jam en thee, niet uitgebreid maar na al die dagen mag dat ook wel eens. Nog leuk gesproken met een van de jongens die er bediende/de leiding had. Hij vertelde dat het weer wel erg van slag was. Kwam uit Daresalaam en had daar zelf ook de Dalai Lama gesproken (toen hij nog 6 Jr was). Op z’n 15e na school gaan werken in de wegenbouw. Wij hebben het gezien wat die gasten op 4.000 tot 5.000 m moeten doen; met hamer grote stenen kleiner maken en vervolgens weer kleiner. Alle maten gesorteerd neerleggen. Overnachten in tenten langs de weg en werken 7 dagen per week voor 600 rupies (€ 6,- per maand). Effin, we moesten opschieten om 7.0 uur zouden we vertrekken. Het werd uiteindelijk 7.15 uur. Het was bewolkt, koud en dus weinig vermeldingswaard.
Eerste deel teruggereden over dezelfde weg als gisteren. Na 1 uur afgeslagen en door mooi dal gereden waar opeens hele witte velden zichtbaar werden. Dit was zout, afkomstig van hotsprings en zelfs één spuitende geiser. Daarnaast ook nog vreemde groene kleur “grond” gezien (sulfiet, gebruikt voor lucifers). Door naar onze eerste pas Polo Konke La (4.950 m). Was erg bewolkt met in verte regensluiers. De weg was onverhard. Tijdens de afdaling zagen we eerst wat nomaden met tenten en daarna een groot zoutmeer (Tsokar Lake). Zag er mooi uit met witte heuvels drijvend in het water. Met de bergen er omheen die soms wel soms niet in de zon lagen gaf dit alles een mooi gezicht.
Doorgereden totdat we uiteindelijk op de Manali highway uitkwamen. Dit is de belangrijkste bevoorradingsweg voor Ladakh en gaat van Manali naar Leh over 483 km en over een aantal passen waarvan de Taglang La de op 1 na hoogst berijdbare pas ter wereld is. De rit duurt ca. 17 tot 30 uur afhankelijk of je een auto, bus of vrachtwagen bestuurt. Wij hoefden maar een klein deel te rijden, maar wel over de Taglang La (5.328 m). Overal om ons heen begon het te betrekken, waardoor mooie luchten te zien waren. De highway is breed, soms geasfalteerd, soms alleen puinverharding, soms weer erg smal en zeer slecht berijdbaar ivm slides of weggeslagen bruggen, mn in hogere gedeelten. Voor ons was het eerste stuk tot boven op de pas een brede puinverharding, dus we konden goed doorrijden. Onderweg veel wegwerkers, die stenen aan het kloppen waren of met schep stenen aan het uitstrooien waren. In het dal nog wat tenten van nomaden gezien.
Boven op de pas aangekomen en gestopt om foto’s te maken; het sneeuwde/hagelde zowaar een kort moment. De luchten zagen er dreigend uit maar tussendoor toch mooie vergezichten. Naar beneden ging het eerste deel geweldig, een brede 2 baans asfaltweg met haarspeldbochten en grote lussen brachten ons honderden meters lager. Het was echt fascinerend om dit te zien, welk een vakmanschap; benieuwd hoelang ze deze weg op deze hoogte in deze conditie kunnen houden. Lager werd de weg slechter en slechter maar het bleef geasfalteerd. Het laatste stuk ging door een ca. 15 km lange kloof met rood gesteente en een wilde rivier. Ik denk het mooiste stuk pas dat ik ooit gereden heb. Aan weerszijde de oprijzende overwegend rode maar ook grijze of geel getinte bergen, soms wat groene veldjes, de rivier en de bochtige weg. De weg eindigde bij de samenvoeging van de rivier en de Indus, op het punt waar we gisteren ons eerste checkpoint hadden toen we richting Tso Moriri gingen. Hier geluncht uit onze lunchbox en verder naar Leh. Om 14.30 uur waren we weer terug op onze uitvalsbasis. Het totale afgelegde aantal kilometers tijdens ons verblijf bedraagt ca. 1.500 km. We hebben heel veel van Ladakh gezien en hebben volop genoten. In de tuin van het hotel afscheid genomen van onze goede en betrouwbare gids. Morgen zal alleen de chauffeur ons naar het vliegveld brengen. Toch wel jammer dat dit er al weer op zit.
Tot 16.30 uur lekker in de zon in de tuin gezeten en op hotelkamer wat gewerkt aan verslag. Toen voor laatste maal nog stadje in en op een dakterras cola gedronken en nog genoten van uitzicht over bergen en Leh. Om 18.15 uur terug op kamer.
Renée had gelukkig goed geslapen, ik niet, merk toch dat de hoogte parten speelt, steeds het gevoel na een tiental ademhalingen dat je er één te kort komt. Overdag merk je dat niet maar in bed wel. Gelukkig ging om 5.55 uur de wekker. Was erg bewolkt dus geen mooie zonsopgang te zien; helaas hier waren we wel voor gekomen. De douche zou warm water moeten geven maar het bleef bij erg lauw water. Geen douche maar aan de kraan onder de douche. Om 6.30 uur weer in de tent, wij waren de enige. Toast met jam en thee, niet uitgebreid maar na al die dagen mag dat ook wel eens. Nog leuk gesproken met een van de jongens die er bediende/de leiding had. Hij vertelde dat het weer wel erg van slag was. Kwam uit Daresalaam en had daar zelf ook de Dalai Lama gesproken (toen hij nog 6 Jr was). Op z’n 15e na school gaan werken in de wegenbouw. Wij hebben het gezien wat die gasten op 4.000 tot 5.000 m moeten doen; met hamer grote stenen kleiner maken en vervolgens weer kleiner. Alle maten gesorteerd neerleggen. Overnachten in tenten langs de weg en werken 7 dagen per week voor 600 rupies (€ 6,- per maand). Effin, we moesten opschieten om 7.0 uur zouden we vertrekken. Het werd uiteindelijk 7.15 uur. Het was bewolkt, koud en dus weinig vermeldingswaard.
Eerste deel teruggereden over dezelfde weg als gisteren. Na 1 uur afgeslagen en door mooi dal gereden waar opeens hele witte velden zichtbaar werden. Dit was zout, afkomstig van hotsprings en zelfs één spuitende geiser. Daarnaast ook nog vreemde groene kleur “grond” gezien (sulfiet, gebruikt voor lucifers). Door naar onze eerste pas Polo Konke La (4.950 m). Was erg bewolkt met in verte regensluiers. De weg was onverhard. Tijdens de afdaling zagen we eerst wat nomaden met tenten en daarna een groot zoutmeer (Tsokar Lake). Zag er mooi uit met witte heuvels drijvend in het water. Met de bergen er omheen die soms wel soms niet in de zon lagen gaf dit alles een mooi gezicht.
Doorgereden totdat we uiteindelijk op de Manali highway uitkwamen. Dit is de belangrijkste bevoorradingsweg voor Ladakh en gaat van Manali naar Leh over 483 km en over een aantal passen waarvan de Taglang La de op 1 na hoogst berijdbare pas ter wereld is. De rit duurt ca. 17 tot 30 uur afhankelijk of je een auto, bus of vrachtwagen bestuurt. Wij hoefden maar een klein deel te rijden, maar wel over de Taglang La (5.328 m). Overal om ons heen begon het te betrekken, waardoor mooie luchten te zien waren. De highway is breed, soms geasfalteerd, soms alleen puinverharding, soms weer erg smal en zeer slecht berijdbaar ivm slides of weggeslagen bruggen, mn in hogere gedeelten. Voor ons was het eerste stuk tot boven op de pas een brede puinverharding, dus we konden goed doorrijden. Onderweg veel wegwerkers, die stenen aan het kloppen waren of met schep stenen aan het uitstrooien waren. In het dal nog wat tenten van nomaden gezien.
Boven op de pas aangekomen en gestopt om foto’s te maken; het sneeuwde/hagelde zowaar een kort moment. De luchten zagen er dreigend uit maar tussendoor toch mooie vergezichten. Naar beneden ging het eerste deel geweldig, een brede 2 baans asfaltweg met haarspeldbochten en grote lussen brachten ons honderden meters lager. Het was echt fascinerend om dit te zien, welk een vakmanschap; benieuwd hoelang ze deze weg op deze hoogte in deze conditie kunnen houden. Lager werd de weg slechter en slechter maar het bleef geasfalteerd. Het laatste stuk ging door een ca. 15 km lange kloof met rood gesteente en een wilde rivier. Ik denk het mooiste stuk pas dat ik ooit gereden heb. Aan weerszijde de oprijzende overwegend rode maar ook grijze of geel getinte bergen, soms wat groene veldjes, de rivier en de bochtige weg. De weg eindigde bij de samenvoeging van de rivier en de Indus, op het punt waar we gisteren ons eerste checkpoint hadden toen we richting Tso Moriri gingen. Hier geluncht uit onze lunchbox en verder naar Leh. Om 14.30 uur waren we weer terug op onze uitvalsbasis. Het totale afgelegde aantal kilometers tijdens ons verblijf bedraagt ca. 1.500 km. We hebben heel veel van Ladakh gezien en hebben volop genoten. In de tuin van het hotel afscheid genomen van onze goede en betrouwbare gids. Morgen zal alleen de chauffeur ons naar het vliegveld brengen. Toch wel jammer dat dit er al weer op zit.
Tot 16.30 uur lekker in de zon in de tuin gezeten en op hotelkamer wat gewerkt aan verslag. Toen voor laatste maal nog stadje in en op een dakterras cola gedronken en nog genoten van uitzicht over bergen en Leh. Om 18.15 uur terug op kamer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
