vrijdag 30 november Iguazu

Na een ontzettend warme nacht met veel lawaai van de van om 7.00 uur opgestaan, 7.30 uur ontbijt en vertrek om 8.00 uur naar de watervallen. Met busje naar de grens eerst over een brug (lang en hoog) die argentinie met brazilie verbindt. Op de betonbanden staan de kleuren van de nationale vlaggen van de 2 landen aangegeven waar de grens is. De omgeving doet tropisch aan wat betreft de temp. als vegetatie. Eerst even gestopt voor 3 reisgenoten die per helicopter over de watervallen zouden vliegen, daarna door naar de ingang van het park (Unesco werelderfgoed). Het merendeel van de watervallen ligt op de argentijnse kant, maar vanaf brazilie heb je goed zicht op de watervallen. Na entree betaald te hebben en wat inf. met een speciale bus het park ingereden. Uitgestapt voor een 1200 m lange wandeling met uitzicht op de vele verschillende watervallen, zoals salto dos hermanos en salto bossetti en last but not least de diabolo (duivelskeel), Daar tussen nog een groot aantal kleine en grote watervallen, die via terrassen of rechtsstreeks naar beneden vallen. De hoogte is ongeveer 80 m , de breedte echter 2.700m. Het is dus met name de breedte die deze watervallen zo imposant maken.
We kwamen op het einde zo dichtbij de diabolo dat we behoorlijk nat werden van het opspattende water. We hebben natuurlijk weer veel te veel foto's hiervan gemaakt. Wat een geweld en hoeveelheid watere hier iedere seconde naar beneden valt. Onvoorstelbaar en dan ook nog dat geluid, herrie van al dat water. Met een lift weer naar boven en weer foto's gemaakt en genoten van al dat natuurgeweld. Tussendoor ook nog oog voor kleine dingen zoals vlinders hagedissen etc.
Met de bus terug naar de ingang om vervolgens met ons eigen vervoer naar een restaurant (vreetschuur voor meer dan 1.000 mensen) te gaan. We hadden geen zin om om 13.00 uur aan het buffet te gaan hoewel de prijs belachelijk laag was. Wel gedronken, want dat moet met deze temperaturen. Aangezien wij met nog 2 van de groep ´s middags naar de grootste stuwdam (Itaipu) ter wereld wilden gaan (althans qua vermogen) om 14.00 uur weer weg.
Deze dam bevat 20 turbines die voorzien in de totale energiebehoefte van Paraguay en 25% van Brazilie. Het is dan ook een gezamenlijk project. Na 1/2 uur rijden kwamen we bij het complex aan. We hadden 1 1/2 uur om aan de excursie deel te nemen. Kaartje gekocht en film gezien. Daarna met bus richting dam. Een stop voor foto´s van dam te kunnen maken. Al snel bleek dat we voor een soort japanase excursie hadden ingeschreven, snel rondrijden en wegwezen. Geen stops op de dam, geen bezoek aan controlecentrum in mogelijkheid tot bezoeken van de dam. Dat was een behoorlijke tegenvaller, hier hadden we het niet voor gedaan.
Effin, om 17.00 uur (Braziliaanse tijd, 16.00 uur Argentijnse tijd) waren we weer terug bij de ingang van het complex. Met de bus terug naar Argentinie, met weer een illusie armer. Terug in het hotel balen en klagen bij Sylvia (reisleidster). Ze zou haar best doen nog iets te regelen voor zondag. Wij zijn het stadje ingegaan en een biertje gaan drinken. Je moet met deze warmte blijven drinken, dus....
Waarschijnlijk was het zo´n 35 graden (plus vochtigheid).
Daarna eten in het centrum, Renee lasagna, Hans assado. Het was echt heerlijk. In totaal waren we EURO 15 kwijt, incl. grote salade en nog meer bier (vanwege het vochtgebruik).
Om 23.30 uur weer de warme kamer van het hotel opgezocht om proberen te gaan slapen. Dat is dus niet goed, een kamer waar je eigenlijk niet wilt zijn, maar ja geen alternatief. PPFFFFFFFFF